Een reis van uitersten
04 Maart 2015 | Kenia, Diani Beach
Na twee hele fijne dagen op de Kwale Girls Secundary ga ik vandaag met Marja, een andere collega, naar Lunguma Primary School. Een basischool waar het de bedoeling is dat we de bovenbouw docenten een workshop gaan geven. Zij geven namelijk ook les aan leerlingen tot de leeftijd van 18 jaar. Deze school was voor de bovenbouw nog nooit bezocht door T4T, alleen voor de kleuterklas een aantal jaren geleden. Wel neemt de directeur mee aan een schoolleiderscursus van T4T, maar de docenten die wij voor ons krijgen hebben er nooit aan deelgenomen. Dit is dus voor ons heel erg spannend. Wat gaan we aantreffen, wie gaan we aantreffen, wordt er op ons gerekend, heeft het personeel überhaupt tijd om met ons te werken…. Allemaal vragen waar we snel een antwoord op hopen te krijgen.
De rit naar de school toe was al een rit vol verassingen. De school staat letterlijk in the middle of nowhere. Dat is eigenlijk nog een understatement. Een groot gedeelte van de rit kan gewoon over verharde wegen, maar het laatste stuk is een aaneenschakeling van bochtige rode stofweggetjes of paadjes van mul zand die eigenlijk niet geschikt zijn voor auto’s. Er komen amper auto’s in dit gebied dus iedereen kijkt om. Als er dan ook nog 2 witte bleekscheetjes in de auto zitten is dat voldoende om menig nek te laten draaien tot 180 graden. Kind of volwassene, iedereen staart ons schaamteloos na.
Onderweg moet de chauffeur ook meerdere malen vragen naar de juiste weg, het is een bijna onbegaanbaar gebied. Een jongen kent de weg en stapt in om ons de weg te wijzen. Eenmaal op de goede route zien we vlakbij de school twee jongens wegwijzers gemaakt van beschreven karton geprikt op een stokje langs de weg plaatsen. De man stapt weer uit en de chauffeur betaalt hem 100 shilling zodat hij weer een motortaxi terug kan nemen (volgens mij loopt hij het stuk gewoon terug). Die 100 shilling hebben wij weer aan de chauffeur betaald. Achteraf blijkt dat de directeur van de school twee leerlingen had gestuurd om de bordjes speciaal voor ons te plaatsen.
Bij aankomst worden we ontvangen voor de directeur. Wauw. Dit is voor ons wel een ontzettend schrikmoment. Wat is het hier ontzettend arm. Tijdens de rondleiding vertelt de directeur ons dat er kinderen zijn die elke ochtend uren lopen om naar school te komen. In alle lokalen zitten kinderen maar nergens een docent. De directeur zegt: oh, die zijn onderweg hoor, die komen eraan. We lopen langs een lokaaltje waarin een groepje kinderen op de betonnen vloer zit. Ik vraag waarom dat is, en de directeur vertelde dat zij hier zitten omdat wij hun lokaal gebruiken voor de workshop vandaag. Krak, hart gebroken.
Veel van deze kinderen hebben nog nooit een blank persoon gezien. Dat is te merken, ze zijn ontzettend schuw, vooral de jongsten. Tussen de oudere kinderen zitten wel een paar durfals die lachen of een gekke bek trekken.
De kinderen op deze school komen veelal uit heel arme families. Ik heb veel kinderen gezien zonder schoenen. Ze moeten uren lopen in de vroege ochtend om naar school te kunnen. Veel ouders in de omgeving zien het nut niet in van onderwijs dus houden hun kinderen thuis. Zonder educatie heeft een kind echter geen toekomst in Kenia, dus dit is erg zorgelijk. Ook hebben veel ouders geen geld om hun kinderen ’s ochtends en ’s middags eten te geven, dan eten zij alleen ’s avonds een warme maaltijd, wat meestal bestaat uit Ugali. Dit is een soort rijstachtig gerecht wat gemaakt is van bloem.
We komen een lokaaltje binnen. De kinderen weten niet hoe snel ze moeten opstaan. De directeur zegt op een norse toon: goodmorning. De kinderen zeggen in koor, op een langzame zangerige toon: goodmorning sir.
D: how are you today?
K: we are very fine mister teacher, how are you?
D: sit down.
K: we are sitting down now, sir.
En ze gaan weer keurig zitten. Wauw. Niet veel later druppelen de docenten binnen. En kunnen we starten met de workshop. We stellen ons voor en vertellen wat over T4T.
De docenten geven aan dat ze bang zijn dat de workshop teveel van hun tijd gaan vragen. Oei dat is een lekkere binnenkomer. We beginnen met de eerste oefening, en spelen een balspelletje waarbij we onszelf spelenderwijs verder voorstellen. Ook spelen we dit spel met Engelse woordjes, zodat ze een goed beeld krijgen van hoe ze dit in de klas kunnen toepassen. Al snel blijkt dat het niveau van deze docenten een stuk lager ligt dan van de docenten op de middelbare school waar ik ben geweest. Een héél stuk lager.
Ze begrijpen veel van wat wij voorleggen niet en er is ook een jongen bij van wie het Engels niet heel goed is. We komen er wel uit. De verdere oefeningen hebben redelijk hetzelfde effect. Van de vijf mensen die we voor ons hebben, zijn er twee wat meer vooruitstrevende docenten die ook een goed stel hersens hebben.
De mannen zijn weinig expressief dus het is zeer moeilijk te peilen wat ze van de workshop vinden en of ze hier iets mee kunnen. Hun gezichten verraden helemaal niets. Dat is moeilijk! Ze schrijven wel mee maar wanneer we wat input van hen vragen, komt er weinig los. Ik denk dat ze het heel moeilijk vinden allemaal. We spelen ook weer wat leerspellen met het onderwerp 'Nederland'. Dat doet het altijd goed. De marihuana, belastingen en de kaas maken veel in ze los. Ze worden gedurende de ochtend vordert iets actiever en geven zo nu en dan aan wel iets te hebben aan waar we mee bezig zijn.
Tijdens de theepauze loop ik naar een klas naast de onze. De leerlingen zitten allemaal stil in hun bankjes. Ze schrikken weer als ze mij zien maar gelukkig zijn kinderen wat ongeremder dan volwassenen en het komt een heel klein beetje los. Ze zijn gewend dat ze niet zomaar tegen een volwassene mogen praten over dingen als leeftijd e.d. dus het is moeilijk contact leggen. Ik vraag wat ze aan het doen zijn en in koor antwoorden ze : reading. Er zijn helemaal geen boeken aanwezig op deze school, misschien 2 of 3 per klas. Ze hebben alleen wat schriftjes maar ook maar een paar per klas. Ik heb het vermoeden dat de kinderen helemaal geen opdrachten hebben die ze kunnen doen en aan hun lot worden overgelaten.
We spreken later af dat Marja en ik morgen wat lessen gaan bekijken en dat ze proberen de nieuwe werkvormen toe te passen in hun lessen. Hopelijk verrassen ze ons positief!
Aan het eind van de dag evalueren we de workshop. Er komt minimaal resultaat uit, maar na even doorvragen van mijn kant komt er van een van de goede docenten los dat hij wel wat wil gaan gebruiken in zijn les.
We worden na de workshop nog uitgenodigd om wat te gaan eten. We krijgen pilau, een Keniaans rijstgerecht met kruiden. Van het volgende is geen enkel woord overdreven: Marja en ik krijgen ieder een bord rijst waar een gezin van 4 in Nederland makkelijk van kan eten. Echt waar, geen grapje. Ook ligt er nog een banaan op.Ergens onderuit een kast wordt een kartonnen doos gehaald met wat stoffige flesjes Coca Cola en Sprite. We krijgen allebei een flesje en de doos gaat weer terug. Zij krijgen zelf alleen water. Ik voel me best opgelaten dat wij dat krijgen. Nadat ik een heleboel gegeten heb zit ik echt stamp- en stampvol. Ik begin voorzichtig met te zeggen dat ik hen niet wil beledigen en zeer dankbaar ben dat ik mee mag eten, maar dat ik niet gewend ben aan zulke hoeveelheden rijst. Ik mag mijn rijst en vlees laten staan, geen probleem. Maar de directeur zegt dat ik wel mijn banaan moet opeten. Het móet! Oke...dan eet ik die nog op.
Ik zie dat andere docenten hun bord ook niet leeg eten. De rijst wat over is gaat naar de kindjes zonder eten. Had ik dat eerder geweten, dan had ik maar een paar hapjes genomen.
Tijdens het eten praten we nog wat met de directeur en zijn hoofdmeester. Ze vragen of ik bij mijn ouders woon aangezien ik geen kinderen heb. Als ik vertel dat ik alleen woon, vraagt hij hoe ik dan voor mijn ouders kan zorgen. Ik zei dat mijn ouders zelf werken en voor zichzelf zorgen. Hij kijkt heel verrast. Ook vraagt hij hoeveel kinderen ik van plan ben te krijgen. Ik zeg dat ik geen idee heb, maar dat 12 me wel een mooi aantal lijkt. Hij knikt tevreden. Als we weggaan vertellen ze heel dankbaar te zijn dat we er waren en dat ze zeker wat hebben opgestoken. Het kan ook uit beleefdheid zijn, dat zullen we morgen zien.
Aangekomen bij het hotel moet ik echt even verwerken wat ik die dag heb gezien en meegemaakt. Extreem arme mensen, kindjes zonder schoenen en eten en een school waar helemaal niets is. Geen boeken, kale muren, het schoolplein bestaat uit zand en ze spelen met 250 kinderen met 1 oude bal.
Ik hoop dat we hier maar een heel klein verschilletje kunnen maken. Al is het maar een babystapje vooruit.
Moeilijk dat de docenten zo terughoudend waren maar hopelijk komt er morgen iets heel moois voort uit deze dagen.
Ik heb nog veel meer te vertellen (bijvoorbeeld dat er een vrouw door een aap besprongen werd bij het zwembad) maar mijn ogen vallen dicht.
Tot morgen.
De rit naar de school toe was al een rit vol verassingen. De school staat letterlijk in the middle of nowhere. Dat is eigenlijk nog een understatement. Een groot gedeelte van de rit kan gewoon over verharde wegen, maar het laatste stuk is een aaneenschakeling van bochtige rode stofweggetjes of paadjes van mul zand die eigenlijk niet geschikt zijn voor auto’s. Er komen amper auto’s in dit gebied dus iedereen kijkt om. Als er dan ook nog 2 witte bleekscheetjes in de auto zitten is dat voldoende om menig nek te laten draaien tot 180 graden. Kind of volwassene, iedereen staart ons schaamteloos na.
Onderweg moet de chauffeur ook meerdere malen vragen naar de juiste weg, het is een bijna onbegaanbaar gebied. Een jongen kent de weg en stapt in om ons de weg te wijzen. Eenmaal op de goede route zien we vlakbij de school twee jongens wegwijzers gemaakt van beschreven karton geprikt op een stokje langs de weg plaatsen. De man stapt weer uit en de chauffeur betaalt hem 100 shilling zodat hij weer een motortaxi terug kan nemen (volgens mij loopt hij het stuk gewoon terug). Die 100 shilling hebben wij weer aan de chauffeur betaald. Achteraf blijkt dat de directeur van de school twee leerlingen had gestuurd om de bordjes speciaal voor ons te plaatsen.
Bij aankomst worden we ontvangen voor de directeur. Wauw. Dit is voor ons wel een ontzettend schrikmoment. Wat is het hier ontzettend arm. Tijdens de rondleiding vertelt de directeur ons dat er kinderen zijn die elke ochtend uren lopen om naar school te komen. In alle lokalen zitten kinderen maar nergens een docent. De directeur zegt: oh, die zijn onderweg hoor, die komen eraan. We lopen langs een lokaaltje waarin een groepje kinderen op de betonnen vloer zit. Ik vraag waarom dat is, en de directeur vertelde dat zij hier zitten omdat wij hun lokaal gebruiken voor de workshop vandaag. Krak, hart gebroken.
Veel van deze kinderen hebben nog nooit een blank persoon gezien. Dat is te merken, ze zijn ontzettend schuw, vooral de jongsten. Tussen de oudere kinderen zitten wel een paar durfals die lachen of een gekke bek trekken.
De kinderen op deze school komen veelal uit heel arme families. Ik heb veel kinderen gezien zonder schoenen. Ze moeten uren lopen in de vroege ochtend om naar school te kunnen. Veel ouders in de omgeving zien het nut niet in van onderwijs dus houden hun kinderen thuis. Zonder educatie heeft een kind echter geen toekomst in Kenia, dus dit is erg zorgelijk. Ook hebben veel ouders geen geld om hun kinderen ’s ochtends en ’s middags eten te geven, dan eten zij alleen ’s avonds een warme maaltijd, wat meestal bestaat uit Ugali. Dit is een soort rijstachtig gerecht wat gemaakt is van bloem.
We komen een lokaaltje binnen. De kinderen weten niet hoe snel ze moeten opstaan. De directeur zegt op een norse toon: goodmorning. De kinderen zeggen in koor, op een langzame zangerige toon: goodmorning sir.
D: how are you today?
K: we are very fine mister teacher, how are you?
D: sit down.
K: we are sitting down now, sir.
En ze gaan weer keurig zitten. Wauw. Niet veel later druppelen de docenten binnen. En kunnen we starten met de workshop. We stellen ons voor en vertellen wat over T4T.
De docenten geven aan dat ze bang zijn dat de workshop teveel van hun tijd gaan vragen. Oei dat is een lekkere binnenkomer. We beginnen met de eerste oefening, en spelen een balspelletje waarbij we onszelf spelenderwijs verder voorstellen. Ook spelen we dit spel met Engelse woordjes, zodat ze een goed beeld krijgen van hoe ze dit in de klas kunnen toepassen. Al snel blijkt dat het niveau van deze docenten een stuk lager ligt dan van de docenten op de middelbare school waar ik ben geweest. Een héél stuk lager.
Ze begrijpen veel van wat wij voorleggen niet en er is ook een jongen bij van wie het Engels niet heel goed is. We komen er wel uit. De verdere oefeningen hebben redelijk hetzelfde effect. Van de vijf mensen die we voor ons hebben, zijn er twee wat meer vooruitstrevende docenten die ook een goed stel hersens hebben.
De mannen zijn weinig expressief dus het is zeer moeilijk te peilen wat ze van de workshop vinden en of ze hier iets mee kunnen. Hun gezichten verraden helemaal niets. Dat is moeilijk! Ze schrijven wel mee maar wanneer we wat input van hen vragen, komt er weinig los. Ik denk dat ze het heel moeilijk vinden allemaal. We spelen ook weer wat leerspellen met het onderwerp 'Nederland'. Dat doet het altijd goed. De marihuana, belastingen en de kaas maken veel in ze los. Ze worden gedurende de ochtend vordert iets actiever en geven zo nu en dan aan wel iets te hebben aan waar we mee bezig zijn.
Tijdens de theepauze loop ik naar een klas naast de onze. De leerlingen zitten allemaal stil in hun bankjes. Ze schrikken weer als ze mij zien maar gelukkig zijn kinderen wat ongeremder dan volwassenen en het komt een heel klein beetje los. Ze zijn gewend dat ze niet zomaar tegen een volwassene mogen praten over dingen als leeftijd e.d. dus het is moeilijk contact leggen. Ik vraag wat ze aan het doen zijn en in koor antwoorden ze : reading. Er zijn helemaal geen boeken aanwezig op deze school, misschien 2 of 3 per klas. Ze hebben alleen wat schriftjes maar ook maar een paar per klas. Ik heb het vermoeden dat de kinderen helemaal geen opdrachten hebben die ze kunnen doen en aan hun lot worden overgelaten.
We spreken later af dat Marja en ik morgen wat lessen gaan bekijken en dat ze proberen de nieuwe werkvormen toe te passen in hun lessen. Hopelijk verrassen ze ons positief!
Aan het eind van de dag evalueren we de workshop. Er komt minimaal resultaat uit, maar na even doorvragen van mijn kant komt er van een van de goede docenten los dat hij wel wat wil gaan gebruiken in zijn les.
We worden na de workshop nog uitgenodigd om wat te gaan eten. We krijgen pilau, een Keniaans rijstgerecht met kruiden. Van het volgende is geen enkel woord overdreven: Marja en ik krijgen ieder een bord rijst waar een gezin van 4 in Nederland makkelijk van kan eten. Echt waar, geen grapje. Ook ligt er nog een banaan op.Ergens onderuit een kast wordt een kartonnen doos gehaald met wat stoffige flesjes Coca Cola en Sprite. We krijgen allebei een flesje en de doos gaat weer terug. Zij krijgen zelf alleen water. Ik voel me best opgelaten dat wij dat krijgen. Nadat ik een heleboel gegeten heb zit ik echt stamp- en stampvol. Ik begin voorzichtig met te zeggen dat ik hen niet wil beledigen en zeer dankbaar ben dat ik mee mag eten, maar dat ik niet gewend ben aan zulke hoeveelheden rijst. Ik mag mijn rijst en vlees laten staan, geen probleem. Maar de directeur zegt dat ik wel mijn banaan moet opeten. Het móet! Oke...dan eet ik die nog op.
Ik zie dat andere docenten hun bord ook niet leeg eten. De rijst wat over is gaat naar de kindjes zonder eten. Had ik dat eerder geweten, dan had ik maar een paar hapjes genomen.
Tijdens het eten praten we nog wat met de directeur en zijn hoofdmeester. Ze vragen of ik bij mijn ouders woon aangezien ik geen kinderen heb. Als ik vertel dat ik alleen woon, vraagt hij hoe ik dan voor mijn ouders kan zorgen. Ik zei dat mijn ouders zelf werken en voor zichzelf zorgen. Hij kijkt heel verrast. Ook vraagt hij hoeveel kinderen ik van plan ben te krijgen. Ik zeg dat ik geen idee heb, maar dat 12 me wel een mooi aantal lijkt. Hij knikt tevreden. Als we weggaan vertellen ze heel dankbaar te zijn dat we er waren en dat ze zeker wat hebben opgestoken. Het kan ook uit beleefdheid zijn, dat zullen we morgen zien.
Aangekomen bij het hotel moet ik echt even verwerken wat ik die dag heb gezien en meegemaakt. Extreem arme mensen, kindjes zonder schoenen en eten en een school waar helemaal niets is. Geen boeken, kale muren, het schoolplein bestaat uit zand en ze spelen met 250 kinderen met 1 oude bal.
Ik hoop dat we hier maar een heel klein verschilletje kunnen maken. Al is het maar een babystapje vooruit.
Moeilijk dat de docenten zo terughoudend waren maar hopelijk komt er morgen iets heel moois voort uit deze dagen.
Ik heb nog veel meer te vertellen (bijvoorbeeld dat er een vrouw door een aap besprongen werd bij het zwembad) maar mijn ogen vallen dicht.
Tot morgen.
-
04 Maart 2015 - 22:29
Daan:
he Lin,
Wat een dag! Hier zal je wel vaak aan terugdenken...
Ik ben wel benieuwd naar je aap- verhaal ☺️
Liefs en tot snel!! -
04 Maart 2015 - 22:47
Oma En Opa:
he meisie dit is toch wel een erg triest verslag met die andere verslagen,
mag je toch blij zijn dat je nederland geborenbent.
maak er morgenmaar een mooie dag .
gr oma opa -
05 Maart 2015 - 08:01
Marjan:
Hi Linnie!
Wat een verhaal weer! Ik heb echt het gevoel dat je al weken weg bent. Dat heb jij vast al helemaal! Misschien nog maar een weekje relaxen bij het resort bij boeken? Je hebt heel wat te verwerken... Ben supertrots op je en snap dat ze daar ook erg blij met je zijn. Elke stapje is er 1, hoe klein ook! Geniet nog even!
Dikke kus Marjan -
05 Maart 2015 - 10:42
Piet:
Hee Linda,
wat een bijzondere ervaring weer! Ik lees je verslagen met grote bewondering voor je: je doet het toch maar!
Tot gauw,
HG Piet -
05 Maart 2015 - 11:04
Bea:
hahaha
Onze Antoinette wil 12 kinderen.. ik ga alvast sokjes breionnnn!!!
Lieverd wat een pracht week heb jij met zoveel indrukken..
Wederom heerlijk om te lezen.
XX moi -
05 Maart 2015 - 11:59
Denise :
Hoi skeet.
Inderdaad eventjes anders dan je voorgaande verhalen.
Zit gewoon met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen.
Hartverscheurend dat de kindjes maar 1x per dag eten.....en helemaal als het zo
warm is, functioneren is dan haast niet mogelijk....
Ik hoop ook echt dat jullie ze kunnen helpen of dingen kunnen leren op welke manier dan ook.
Ik zit nu op mijn werk te bedenken waar ik af en toe nou zo moeilijk over doe?
Is menselijk ik weet het, maar ik zal hier nog wel een aantal keer aan terug denken......
dat we het hier niet zo moeilijk hebben.
Kussie je zussie -
05 Maart 2015 - 13:56
Graciela:
Indrukwekkend weer Linda!
Wij hebben kringloopwinkels vol met boeken, kunnen wij niet wat opsturen?
Wat moeten wij ons schamen hier in Europa, zoveel overvloed en daar zulke armoede! Het is een heel groot verschil of je het op tv ziet of in het echt lijkt me. Voor de meesten van ons is het een ver van onze bed-show... -
05 Maart 2015 - 18:41
Papa:
Tjonge lin, daar wordt je toch echt even stil van. wat een dag weer! wij wonen toch echt in een rijk land hoor, je beseft het te weinig maar ja.
Ik ben wel blij dat ik nog 12 kleinkinderen te goed heb! Nou ben benieuwd naar morgen xx -
05 Maart 2015 - 20:20
Ana:
Lieve Linda,
Wat heftig zo'n dag! Dat komt zeker binnen, zelfs hier in NLD! De wijze waarop jij je dagen omschrijft, voel ik hier helemaal! En we zijn nog wel vele kilometers van elkaar verwijderd! Ik weet zeker dat jullie iets bereiken daar! Ga door met het mooie werk! Kom veilig terug naar huis! Liefs, Ana -
05 Maart 2015 - 21:09
Mamase:
OOOoo lief kind van me!!
Ten eerste wat mis ik je, en inderdaad wat een verhaal. Ik zit met een brok in mijn keel na het lezen van je verhaal. Dit raakt me echt. Ik had al het gevoel dat je heeeel ver weg bent maar nu heb ik het idee dat je op een hele andere planeet zit! je weet 't, je ziet 't op tv, maar nu zit mijn kind ertussen en hoe jij het beschrijft. het veranderd je leven lijkt mij..Ik weet zeker dat je er stuk van was en wel een traantje hebt gelaten.. Ik denk nu, ik heb vandaag doorgebracht met Lissa en Saar en als je weet wat die aan kleding hebben, aan voiding liefde en gezondheidzorg en wat niet meer.. pfff wat is 't oneerlijk verdeeld in de wereld. Nou morgen op safari en verstand weer op 0 maar vergeten zal je het nooit!!!
Als het Kennemer college je niet meer wil hebben kan je altijd nog schrijfster worden, geweldig hoe jij dat doet. chapeu!!
IK hou van je en mis je xxxxxxxM -
06 Maart 2015 - 00:41
Joke:
Liefie wat een verhaal! Dit was een heel andere situatie. Daar ga je veel over nadenken. Ik vind het wel fijn dat deze mensen met onze Linda hebben kennisgemaakt. Misschien heb je daar wel een verschil gemaakt.
Dat werkt twee kanten op. Ook jij leert hier van. Petje af!!
Enne..?. 12 neefjes en nichtjes ook leuk!
Benieuwd naar morgen wat je weer gaat meemaken.
Kus van ons xxxxxx -
06 Maart 2015 - 11:14
Tessa:
Pff lin, wat heftig! Echt bizar wat je daar allemaal ziet. Dat helpt zeker relativeren hierzo in NL. Leuk en boeiend om je ervaringen hier te lezen. Succes met de volgende workshops!! X -
06 Maart 2015 - 15:35
Hans:
Heb een beetje zitten te browsen door al die reisverslagen.....wat een ervaringen en indrukken. Heb het vermoeden dat je als een uitgeperste sinaasappel terugkomt. Nog veel plezier en hopelijk tot volgende week. Maarten en Guus hebben braaf je lessen overgenomen. -
09 Maart 2015 - 19:05
Lysanne:
Wat fijn om je blogs terug te lezen. En wat schrijf je mooi! Indrukwekkend wat je hebt mee gemaakt op deze school, maar het was zo fijn jullie zo verrast terug te zien komen na dag 2!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
