Een fantastische afsluiter op Lunguma

Oeps, een paar dagen geen wifi! Ik plaats even twee verslagen in één keer!

Donderdag 5-3-2015

Na een hele dag vol indrukken was het vandaag dag 2 op de Lunguma Primary School. Ik was heel erg benieuwd wat we vandaag aan zouden treffen. Natuurlijk wisten we dat ze ons zouden verwachten, maar de directeur van de school zou er vandaag niet zijn. Bij aankomst (onze chauffeur wist voor vandaag een ‘shortcut’ dus er waren vandaag nog meer zandweggetjes dan gisteren) stond Mr. Rassi al op ons te wachten. De docenten (er waren er 3 beschikbaar vandaag) wilden eigenlijk direct naar het lokaal toe om te starten.

Ik merkte dat de sfeer anders was dan gisteren. Ze waren wat minder terughoudend, wat losser. Misschien omdat de directeur er niet was? Ik weet het niet, maar het voelde een stuk prettiger. Eerst hebben we de dag van gisteren herhaald. Wat hebben we ook alweer gedaan en hoe kun je deze werkvormen koppelen aan je eigen les? Ze schreven weer fanatiek alles op in hun schriftjes. We hebben gevraagd of een van de docenten een werkvorm direct wilde oefenen om ons een les over Kenya te geven. Hij deed dit direct hartstikke goed! Dat was een hoera-momentje.

Het blijft moeilijk om met mensen te werken voor wie het helemaal niet onbeleefd is om achterover te zitten of voor wie het niet gebruikelijk is om met hun gezichtsuitdrukking te laten zien dat ze naar je luisteren of iets leuk vinden. Maar ik heb het idee dat we er vandaag een beetje doorheen gebroken zijn. Dat is hard werken, en echt moeilijk. Maar als het eindelijk lukt… wauw!

Het was toen tijd voor de thee en op dat soort vrije momentjes is te merken dat ze ontzettend nieuwsgierig zijn. Ze vuren continu vragen op ons af over uiteenlopende onderwerpen, veelal over onderwijs, maar ook over wat wij eten in Nederland. We waren weer één grote bezienswaardigheid. Ik ben de hele dag aangestaard. De kinderen op deze school hebben veelal nog nooit een auto gezien. Laat staan een auto met twee blanke vrouwen daarin. Onderweg horen we ook Muzunga, Muzunga! Dat is Swahili voor Europeaan, en gebruiken zij om een blanke aan te duiden. Lijkt me ook harstikke gek als je dat voor het eerst ziet!

Tijdens de theepauze hebben de kinderen ook pauze. Ze rennen op het schoolplein met z’n 200-en achter 1 bal aan. En niet één kind kijkt ontevreden of boos. Ze doen echt allemaal mee, iedereen rent (één grote stofwolk) en iedereen lacht en gilt het uit van plezier. Het maakt niet uit dat je per pauze maar één keer tegen de bal kunt schoppen. Ze kijken niet naar wat ze niet hebben, ze kijken naar wat ze wel hebben en daar maken ze het allerbeste van. Daar kunnen wij nog heel, heel veel van leren.

Ik loop het speelveld op om te kijken of ik wat kan kletsen met wat kinderen. Maar niets is minder waar, ze zijn doodsbang voor me. Vooral de allerkleinsten rennen keihard weg als ze mij zien. Ze lachten er wel heel hard bij dus het werd een spelletje. Ik joeg achter een groep kinderen aan en zij renden gillend weg. Als ik dan stopte, kwamen ze terug om me uit te dagen zodat ik weer achter ze aan zou rennen. Gillen, lachen en dan keihard wegrennen. Ik liep weer rustig terug naar het lokaal en toen gebaarde Marja dat er een hele slinger kindjes achter me liep. Dus toen ik me plots omdraaide en Boe! riep stoven ze weer uiteen. Afijn, best warm: rennen met 35 graden in een tropisch klimaat.
Na de pauze hebben we met een groep 4 klas (de kinderen zijn wel wat ouder dan in onze groep 4) het spel ballonnetjetrap gedaan. De kindjes hadden nog nooit een ballon gezien en ze kregen er allemaal eentje om hun enkel gebonden. Ik heb zelden een groep kinderen gezien wat met zoveel plezier een spelletje speelt.

Ook had ik een zak opvouwbare frisbees meegenomen uit Nederland van mijn moeder haar werk. Deze hadden de docenten er ook bijgepakt en na het ballonnenspel gingen de docenten de frisbees gooien en de kinderen probeerden met grote groepen deze te vangen. Een geweldig spel. Wat een plezier. De kinderen uit de andere klassen stonden allemaal te kijken aan de kant en die beleefden bijna net zoveel plezier aan het kijken naar hun spelende schoolgenootjes.

De kinderen op de school hebben bijna allemaal een schooluniform aan. Dit uniform moeten de ouders kopen maar is voor veel ouders te duur. Zoals ik gisteren zei, de meeste kinderen hebben niet eens schoenen! Je ziet de kinderen veelal in veel te grote uniformen en de meeste zitten vol met gaten. Ook bleek vandaag dat de meeste kindjes niet eens ondergoed dragen.

We namen een kijkje bij de allerkleinsten. De docenten zeggen dat deze kinderen vanaf 4 of 5 naar school gaan maar de kindjes die wij hebben gezien zijn veel jonger dan dat! Een meisje was zo bang voor ons dat ze onder haar tafeltje kroop. Een heel klein jochie was zo van ons geschrokken dat hij keihard in huilen uitbarstte.

Later op de dag hebben we een les biologie bijgewoond waarin de docent met een nieuwe werkvorm probeerde zijn klas meer te activeren. De leerlingen deden goed mee en de docent speelde hier heel goed op in. Hij betrok ook de passieve kinderen bij de les, het was geweldig! Het heeft me echt geraakt dat hij iets nieuws geleerd heeft van ons en dit direct durfde toe te passen in zijn les, terwijl er twee Muzungu’s achterin je klas zitten mee te kijken. Ik doe het hem niet na!

De wiskundeles daarna wilde we samen met hun docent interactiever maken met een balspelletje. Je merkt dat de kinderen dit niet gewend zijn. Marja ging wat uitleg geven maar deze groep 5 spreekt amper Engels, dat maakt het wel heel moeilijk. De leraar vertaalde de les wel, maar ze zijn niet gewend dat hun lessen speels zijn. Ze waren erg schuchter en terughoudend en durfden eigenlijk niet goed mee te doen.
Aan de twee mannen die wij geobserveerd hebben kon je echt zien dat ze lesgeven leuk vinden. Ze lachen erbij en vertellen met enthousiasme. De kinderen moeten gewoon nog even wennen, we gaan het vaak herhalen en dan komt het goed, hebben ze ons verzekerd. Waar ze wel mee zitten is dat sommige lokalen geen vloer hebben. Ze geven les op zacht zand.

Met de lunch kregen we weer voor een weeshuis voedsel op ons bord. Nu ik wist dat ze het overgebleven eten aan de kinderen geven heb ik na een paar happen al gezegd dat ik vol zat, al smaakte de rijst weer harstikke goed.

Ook tijdens de lunch werden er diverse vragen op ons afgevuurd. Of er in Nederland wel eens stamoorlogen zijn. En hoeveel stammen er in Nederland wonen. Of Engels ook onze eerste taal is en welke religies ons land kent. Erg grappig: de twee docenten die met ons lunchten namen vandaag lekker wel een flesje cola bij het eten, de directeur was er toch niet!

Ik zei tegen een van de docenten: we zijn de dag gisteren begonnen als vreemden voor elkaar, maar we zijn de dag geëindigd als collega’s. Dat vonden ze geweldig en voelden zij hetzelfde.

Toen we met een zeer voldaan en tevreden gevoel weer in de taxi stapten waren de kinderen wat minder bang en onderweg schreeuwden ze heel enthousiast: Byyeeeeeeee!!!! Wat er op de lange termijn blijft hangen op deze school weet ik niet. Ze willen in ieder geval volgend jaar heel graag weer bezoek krijgen van T4T dus ik hoop dat dat geregeld kan worden. Ze willen heel graag nog meer leren, dat hebben ze meerdere malen aangegeven. We hebben op deze school echt zelf kansen gecreëerd en gegrepen. De docenten hebben geoefend met nieuwe werkvormen en ze hebben meerdere malen aangegeven dit te kunnen gebruiken in hun lessen.

Vandaag was helaas de laatste werkdag op een school voor ons. Er werd me gevraagd wat ik van deze reis mee terug neem (naast mijn souvenirs). Die vraag komt te vroeg, er is zoveel te verwerken en te plaatsen dat ik dat nu nog niet onder woorden kan brengen. Ik heb heel, heel veel geleerd. In de eerste plaats over mijzelf. Verder heb ik praktische dingen geleerd, bijvoorbeeld voor in mijn eigen lessen.

Verder neem ik hoop ik wat relativeringsvermogen mee naar huis. Ik hoop wat minder te klagen over onbelangrijke dingen, al is het maar voor even. Een fantastische ervaring rijker. Ik heb kennis mogen maken met fantastisch lieve mensen, ik heb veel bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Een uniek inkijkje in een prachtige cultuur.
Morgen gaan we op safari, dat is natuurlijk geweldig. Wel even een mentale omschakeling. Ik heb Kenianen gesproken die bijvoorbeeld nog nooit een luipaard hebben gezien. Zij kunnen niet op safari. We worden om half 5 morgenochtend aan het ontbijt verwacht. Weltrusten!!!!